مشاوره و مهارت زندگی : یک تجربه

یک تجربه : یادمه هشت سالم بود 

یك روز از طرف مدرسه بردنمون کارخونه بيسكويت سازي،

به صف کردنمون و بردنمون تو کارخونه که خط تولید بیسکویتو ببینیم.

وقتی به قسمتی رسیدیم که دستگاه بیسکویت میداد بیرون،

خیلی از بچه ها از صف زدن بیرون و بیسکویتایی که از دستگاه میزد

بیرونو ورداشتن و خوردن . . .

من رو حساب تربیتی که شده بودم میدونستم که دارن

کار اشتباه و زشتی میکنن. واسه همین تو صف موندم ؛

ولی آخرش اونا بیسکویت خورده بودن و منی که قواعدو رعایت کردم

هیچی نصیبم نشده بود !

الان از آن روزها سالها می گذرد ،اون روز گذشت ولی

تجربه اون روز بارها و بارها تو زندگیم تکرار شد . . .

خیلی جاها سعی کردم به سفارش پدر مرحومم آدم باشم

و یه سری چیزارو رعایت کنم 

ولی در نهایت من چیزی ندارم و اونایی که واسه رسیدن

به هدفشون خیلی چیزا رو زیر پا میذارن  و

از بیسکوییتای تو دستشون لذت میبرن !

از همون موقع تا الان یکی از سوالای بزرگ زندگیم این بوده و هست

که خوب بودن و خوب موندن مهمتره ؟

یا رسیدن به بیسکوییتای زندگی؟

اونم واسه مردمی که تو و شخصیتت را با بیسکوییتای

توی دستت میسنجند ! ! ! ؟